سارکوئیدوز

سارکوئیدوز از جمله بیماری های سیستم ایمنی بدن محسوب می شود که علت دقیقی برای آن مشخص نشده است.

بر اثر بیماری سارکوئیدوز، غدد لنفاوی بیش از حد بزرگ می شود و ریه مهمترین عضوی است که به واسطه این بیماری درگیر می شود. اما این بیماری می تواند سایر اعضای بدن از جمله کلیه، مغز، قلب و چشم را هم درگیر کند. دکتر عابدینی اظهار داشت: هرچند عامل ابتلا به سارکوئیدوز ناشناخته است اما گمان می رود که عوامل ژنتیک، باکتری ها و ویروس ها در ابتلا به این بیماری نقش داشته باشند.

سارکوئیدوز قابل کنترل است و مرگ و میر افراد مبتلا به این بیماری کم است، مگر اینکه ریه به صورت شدید درگیر شده باشد، اما به هر حال می تواند در بیمار ناتوانی ایجاد کند.

سارکوئیدوز در گیلان و مازندران شیوع زیادی دارد. برآورد می شود که حدود 15 هزار نفر در ایران مبتلا به این بیماری باشند ولی به علت ناشناخته بودن بیماری و دشواری تشخیص آن، به نظر می رسد دامنه شیوع بسیار بیشتر از این تعداد باشد.
این بیماری معمولا در 2 دوره سنی، شیوع دارد که دوره اول بین 20 تا 30 سالگی و دوره دوم پس از سن 50 سالگی است. و این بیماری در خاورمیانه در ترکیه و ایران بسیار شایع است.

تست های آزمایشگاهی این بیماری شامل این موارد می باشد:

آمیلوئید A سرم (SAA)، گیرنده اینترلوکین-2 محلول (sIL-2R)، لیزوزیم، آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) و گلیکوپروتئینKL-6. در این بیماری، افزایش کلیسم در خون و یا ادرار ممکن است رخ دهد. هیپرکلسمی در حدود 10 تا 13 درصد بیماران دیده می شود، در حالی که هیپرکلسوری 3 برابر شایع تر است.
افزایش سطح 1، 25-دی هیدروکسی ویتامین D با درمان طولانی مدت در سارکوئیدوز همراه است. افزایش سطح آلکالین فسفاتاز نیز می تواند نشان دهنده درگیری کبدی باشد.

سطح ACE سرم در 60 درصد بیماران در زمان تشخیص افزایش می یابد. سطح ACE ممکن است در مایع ناشی از لاواژ برونکوآلوئولار یا در مایع مغزی نخاعی افزایش یابد. حساسیت و ویژگی آزمایش ACE، به عنوان یک تست تشخیصی محدود است (به ترتیب 60% و 70%). لذا، هیچ ارزش پیش آگهی واضحی وجود ندارد. سطح سرمی ACE ممکن است در پاسخ به درمان کاهش یابد، از اینرو تصمیم گیری در مورد درمان نباید تنها بر اساس سطح ACE باشد.