ژنتیک سندرم لینچ
سندرم لینچ یا سرطان کولون غیر پولیپوز ارثی، شایع ترین شکل سرطان کولورکتال ارثی است و تقریباً ۳–۵٪ از کل سرطان های روده بزرگ را ایجاد می کند (۳). سندرم لینچ ناشی از جهش های اتوزومال غالب در ژن های اصلی ترمیم عدم تطابق MLH1، MSH2، MSH6 یا PMS2 و همچنین ژن EPCAM است که MSH2 را غیرفعال می کند. علاوه بر سرطان کولورکتال، سندرم لینچ با چندین سرطان دیگر از جمله سرطان آندومتر، تخمدان و معده مرتبط است.
الگوی توارث غالب اتوزومال
چرا وضعیت لینچ مهم است؟
علاوه بر سرطان کولورکتال، افراد مبتلا به سندرم لینچ در طول زندگی خطر ابتلا به برخی سرطان های دیگر را افزایش می دهند. از آنجایی که این یک بیماری ارثی است، اعضای خانواده نیز ممکن است این بیماری را داشته باشند و در معرض خطر باشند.
چگونه سندرم لینچ تشخیص داده می شود؟
برای تعیین اینکه آیا سندرم لینچ محتمل است، آزمایش های غربالگری ساده را می توان بر روی بافت تومور (سرطان) انجام داد. دو آزمایش رایج عبارتند از آزمایش ناپایداری ریزماهواره (MSI) و آزمایش ایمونوهیستوشیمی (IHC) برای پروتئین های اصلی ترمیم عدم تطابق (MMR) نتایج این آزمایش ها می تواند نشان دهد که آیا باید آزمایش های ژنتیکی خاص تری در نظر گرفته شود.
سندرم لینچ و MSI
ناپایداری ریزماهواره بالا (MSI-H) در بافت تومور از علائم سندرم لینچ است. وضعیت MSI-H نشان می دهد که بخش های خاصی از DNA به نام ریزماهواره ها ناپایدار شده اند، زیرا پروتئین های اصلی ترمیم کننده عدم تطابق که خطاها را در طول همانندسازی DNA تصحیح می کنند، به درستی کار نمی کنند. برای تعیین وضعیت MSI از آزمایش تجزیه و تحلیل DNA استفاده می شود. آزمایش بر روی هر دو بافت طبیعی و تومور انجام می شود. اگر نتایج تومور با نتایج بافت طبیعی متفاوت باشد، تومور MSI-H در نظر گرفته می شود.
سندرم لینچ و IHC
ایمونوهیستوشیمی یک آزمایش غربالگری برای تومورهای سندرم لینچ است که به دنبال پروتئین های بیان شده توسط ژن های اصلی ترمیم عدم تطابق (MMR) می گردد. اگر ژن ها به درستی کار کنند، پروتئین ها وجود خواهند داشت. عدم وجود یک پروتئین ترمیم کننده عدم تطابق عمده احتمال وجود سندرم لینچ را افزایش می دهد.
*ارزش نشان داده شده برای مردان، خطر مادام العمر برای زنان ۴.۱٪ (کولون) و ۰.۶۶٪ (معده) است.
