چکاپ کبد و گوارش

آزمایش CBC یا شمارش کامل سلول‌های خونی، آزمایشی است که اطلاعات کاملی درباره سلول‌های خونی فرد ارائه می‌دهد. این آزمایش، تعداد گلبول‌های سفید خون، گلبول‌های قرمز خون، پلاکت‌ها، غلظت هموگلوبین و هماتوکریت را اندازه‌گیری می‌کند.

آزمایش CBC چه زمانی انجام می‌شود؟

آزمایش CBC ممکن است در موارد زیر انجام شود:

• به عنوان بخشی از معاینه فیزیکی روتین
• برای بررسی علائمی مانند خستگی، ضعف، تب یا کبودی آسان
• برای نظارت بر یک بیماری از پیش موجود، مانند کم خونی یا عفونت
• برای ارزیابی سلامت فرد قبل از جراحی

آزمایش CBC چگونه انجام می‌شود؟

آزمایش CBC یک آزمایش ساده است که در آن، یک متخصص بهداشت و درمان، مقدار کمی خون را از بازوی شما، معمولاً از وریدی در داخل آرنج شما، می‌گیرد. نمونه خون سپس به آزمایشگاه فرستاده می‌شود تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

نتایج آزمایش CBC چه چیزی را نشان می‌دهند؟

نتایج آزمایش CBC می‌تواند اطلاعات زیادی در مورد سلامت فرد ارائه دهد. برخی از موارد مهمی که نتایج CBC می‌تواند نشان دهد عبارتند از:

• تعداد گلبول‌های قرمز خون: تعداد گلبول‌های قرمز خون می‌تواند نشان دهد که آیا فرد کم خون است یا خیر.
• غلظت هموگلوبین: غلظت هموگلوبین می‌تواند نشان دهد که آیا فرد کم خون است یا خیر.
• هماتوکریت: هماتوکریت می‌تواند نشان دهد که آیا فرد کم خون است یا خیر.
• تعداد گلبول‌های سفید خون: تعداد گلبول‌های سفید خون می‌تواند نشان دهد که آیا فرد عفونت دارد یا خیر.
• تعداد پلاکت‌ها: تعداد پلاکت‌ها می‌تواند نشان دهد که آیا فرد در معرض خطر خونریزی است یا خیر.

تفسیر نتایج آزمایش CBC

تفسیر نتایج آزمایش CBC باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش CBC را در context تاریخچه پزشکی و سایر عوامل مرتبط تفسیر خواهد کرد.

محدودیت‌های آزمایش CBC

آزمایش CBC یک آزمایش بسیار مفید است، اما محدودیت‌هایی نیز دارد. به عنوان مثال، آزمایش CBC نمی‌تواند همه بیماری‌ها را تشخیص دهد.

• شمارش کامل خون: تست درمان شمارش کامل خون یا هموگرام که در اصطلاح پزشکی به آن CBC می‌گویند، آزمایشی است که اطلاعات کلّی دربارهٔ سلول‌های خونی فرد ارائه می‌دهد، هموگرام تعداد گلبول‌های سفید خون، گلبول‌های قرمز خون، پلاکت‌ها، غلظت هموگلوبین و هماتوکریت را اندازه می‌گیرد.

آزمایش SGOT (AST)

آزمایش SGOT یا AST (Aspartate Aminotransferase) آزمایشی است که میزان آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز را در خون شما اندازه گیری می کند. این آنزیم در سلول های مختلف بدن از جمله کبد، قلب، عضلات و گلبول های قرمز وجود دارد.

آزمایش SGOT چه زمانی انجام می شود؟

آزمایش SGOT ممکن است در موارد زیر انجام شود:

• تشخیص و بررسی آسیب کبدی: بالا بودن سطح SGOT در خون می تواند نشان دهنده آسیب کبدی باشد.
• تشخیص و بررسی بیماری های قلبی: بالا بودن سطح SGOT در خون می تواند نشان دهنده آسیب قلبی مانند سکته قلبی باشد.
• تشخیص و بررسی آسیب عضلانی: بالا بودن سطح SGOT در خون می تواند نشان دهنده آسیب عضلانی مانند رابدومیولیز باشد.
• بررسی عوارض جانبی برخی داروها: برخی داروها می توانند به کبد آسیب برسانند و سطح SGOT را در خون افزایش دهند.
• بررسی قبل از عمل جراحی: قبل از عمل جراحی، ممکن است آزمایش SGOT برای بررسی سلامت عمومی بیمار انجام شود.

آزمایش SGOT چگونه انجام می شود؟

آزمایش SGOT یک آزمایش ساده است که در آن، یک متخصص بهداشت و درمان مقدار کمی خون را از بازوی شما، معمولاً از وریدی در داخل آرنج شما، می گیرد. نمونه خون سپس به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

نتایج آزمایش SGOT چه چیزی را نشان می دهند؟

نتایج آزمایش SGOT به واحد در لیتر (U/L) گزارش می شود. محدوده طبیعی برای SGOT ممکن است بسته به آزمایشگاه و عوامل دیگر کمی متفاوت باشد، اما به طور کلی:

• محدوده طبیعی: 10 تا 40 U/L

تفسیر نتایج آزمایش SGOT

تفسیر نتایج آزمایش SGOT باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش SGOT را در context تاریخچه پزشکی و سایر آزمایشات انجام شده، تفسیر خواهد کرد.

محدودیت های آزمایش SGOT

• غیر اختصاصی بودن: بالا بودن سطح SGOT می تواند نشان دهنده آسیب به کبد، قلب، عضلات یا سایر اندام ها باشد.
• عدم دقت در تشخیص: آزمایش SGOT به تنهایی برای تشخیص قطعی هیچ بیماری کافی نیست.

آزمایش SGPT (ALT)

آزمایش SGPT یا ALT (Alanine Aminotransferase) آزمایشی است که میزان آنزیم آلانین آمینوترانسفراز را در خون شما اندازه گیری می کند. این آنزیم در سلول های کبدی (هپاتوسیت ها) وجود دارد.

آزمایش SGPT چه زمانی انجام می شود؟

آزمایش SGPT ممکن است در موارد زیر انجام شود:

• تشخیص و بررسی آسیب کبدی: بالا بودن سطح SGPT در خون می تواند نشان دهنده آسیب کبدی باشد.
• بررسی سلامت کبد: به عنوان بخشی از آزمایش های چکاپ منظم
• تشخیص و بررسی بیماری های کبدی: مانند هپاتیت، سیروز کبدی و بیماری کبد چرب
• بررسی عوارض جانبی برخی داروها: برخی داروها می توانند به کبد آسیب برسانند و سطح SGPT را در خون افزایش دهند.
• بررسی قبل از عمل جراحی: قبل از عمل جراحی، ممکن است آزمایش SGPT برای بررسی سلامت عمومی بیمار انجام شود.

آزمایش SGPT چگونه انجام می شود؟

آزمایش SGPT یک آزمایش ساده است که در آن، یک متخصص بهداشت و درمان مقدار کمی خون را از بازوی شما، معمولاً از وریدی در داخل آرنج شما، می گیرد. نمونه خون سپس به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

نتایج آزمایش SGPT چه چیزی را نشان می دهند؟

نتایج آزمایش SGPT به واحد در لیتر (U/L) گزارش می شود. محدوده طبیعی برای SGPT ممکن است بسته به آزمایشگاه و عوامل دیگر کمی متفاوت باشد، اما به طور کلی:

• محدوده طبیعی: 7 تا 56 U/L

تفسیر نتایج آزمایش SGPT

تفسیر نتایج آزمایش SGPT باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش SGPT را در context تاریخچه پزشکی و سایر آزمایشات انجام شده، تفسیر خواهد کرد.

محدودیت های آزمایش SGPT

• غیر اختصاصی بودن: بالا بودن سطح SGPT می تواند نشان دهنده آسیب به کبد باشد، اما می تواند به دلیل آسیب به عضلات یا سایر اندام ها نیز باشد.
• عدم دقت در تشخیص: آزمایش SGPT به تنهایی برای تشخیص قطعی هیچ بیماری کافی نیست.

آزمایش ALK

آزمایش ALK که با نام‌های آزمایش فسفاتاز قلیایی یا ALP نیز شناخته می‌شود، آزمایشی است که میزان آنزیم آلکالین فسفاتاز (ALP) را در خون شما اندازه گیری می‌کند. این آنزیم در بافت‌های مختلف بدن از جمله کبد، استخوان، روده و جفت زنان باردار یافت می‌شود.

آزمایش ALK چه زمانی انجام می‌شود؟

آزمایش ALK ممکن است در موارد زیر انجام شود:

• بررسی سلامت کبد و صفرا: بالا بودن سطح ALP در خون می‌تواند نشان دهنده آسیب کبدی یا انسداد مجاری صفراوی باشد.
• بررسی سلامت استخوان: بالا بودن سطح ALP در خون می‌تواند نشان دهنده بیماری‌های استخوانی مانند پوکی استخوان یا بیماری پاژه باشد.
• تشخیص و بررسی سرطان: افزایش سطح ALP می‌تواند در برخی از سرطان‌ها، مانند سرطان کبد و سرطان استخوان، رخ دهد.
• بررسی و نظارت بر درمان: برای افرادی که تحت درمان با داروهایی هستند که می‌توانند به کبد آسیب برسانند، ممکن است به طور منظم آزمایش ALP انجام شود.
• بررسی بارداری: در دوران بارداری، سطح ALP به طور طبیعی افزایش می‌یابد.

آزمایش ALK چگونه انجام می‌شود؟

آزمایش ALK یک آزمایش ساده است که در آن، یک متخصص بهداشت و درمان مقدار کمی خون را از بازوی شما، معمولاً از وریدی در داخل آرنج شما، می‌گیرد. نمونه خون سپس به آزمایشگاه فرستاده می‌شود تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

نتایج آزمایش ALK چه چیزی را نشان می‌دهند؟

نتایج آزمایش ALK به واحد در لیتر (U/L) گزارش می‌شود. محدوده طبیعی برای ALP ممکن است بسته به آزمایشگاه و عوامل دیگر کمی متفاوت باشد، اما به طور کلی:

• محدوده طبیعی: 30 تا 120 U/L

تفسیر نتایج آزمایش ALK

تفسیر نتایج آزمایش ALK باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش ALK را در context تاریخچه پزشکی و سایر آزمایشات انجام شده، تفسیر خواهد کرد.

محدودیت‌های آزمایش ALK

• غیر اختصاصی بودن: بالا بودن سطح ALP می‌تواند نشان دهنده مشکلات مختلفی در بدن باشد.
• عدم دقت در تشخیص: آزمایش ALK به تنهایی برای تشخیص قطعی هیچ بیماری کافی نیست.

آزمایش بیلی روبین (Bilirubin)

آزمایش بیلی روبین میزان رنگدانه زرد رنگ به نام بیلی روبین را در خون شما اندازه گیری می کند. بیلی روبین در اثر تجزیه طبیعی گلبول های قرمز در بدن شما تولید می شود. سپس کبد بیلی روبین را پردازش و از طریق صفرا به روده دفع می کند.

آزمایش بیلی روبین چه زمانی انجام می شود؟

آزمایش بیلی روبین اغلب اولین آزمایش برای بررسی عملکرد کبد و تشخیص بیماری های کبدی است و ممکن است در موارد زیر انجام شود:

• بررسی علائم و نشانه های بیماری کبد: مانند:
  • زردی پوست و چشم (یرقان)
  • خستگی
  • تهوع و استفراغ
  • درد شکم
  • تیره شدن ادرار
  • کم رنگ شدن مدفوع
• بررسی و نظارت بر درمان: برای افرادی که مبتلا به بیماری کبدی هستند، ممکن است به طور منظم آزمایش بیلی روبین انجام شود تا پزشک بتواند میزان اثر بخشی درمان را بررسی کند.
• بررسی برخی از بیماری های دیگر: مانند:
  • کم خونی همولیتیک (تجزیه بیش از حد گلبول های قرمز)
  • هپاتیت (التهاب کبد)
  • سیروز کبدی (اسکار شدید کبد)
  • انسداد مجاری صفراوی

آزمایش بیلی روبین چگونه انجام می شود؟

آزمایش بیلی روبین یک آزمایش ساده است که در آن، یک متخصص بهداشت و درمان مقدار کمی خون را از بازوی شما، معمولاً از وریدی در داخل آرنج شما، می گیرد. نمونه خون سپس به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

انواع آزمایش بیلی روبین:

دو نوع اصلی آزمایش بیلی روبین وجود دارد:

• بیلی روبین کل (Total bilirubin): این آزمایش، کل بیلی روبین موجود در خون را اندازه گیری می کند، که شامل بیلی روبین مستقیم (conjugated) و غیر مستقیم (unconjugated) می شود.
• بیلی روبین مستقیم (conjugated bilirubin): این آزمایش، به طور خاص، بیلی روبین متصل شده به مولکول دیگری (معمولا اسید گلوکورونیک) را که توسط کبد پردازش شده و آماده دفع است را اندازه گیری می کند.

نتایج آزمایش بیلی روبین چه چیزی را نشان می دهند؟

نتایج آزمایش بیلی روبین به میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL) یا میکرومول در لیتر (μmol/L) گزارش می شود. محدوده طبیعی برای بیلی روبین ممکن است بسته به آزمایشگاه و عوامل دیگر کمی متفاوت باشد، اما به طور کلی:

• محدوده طبیعی برای بیلی روبین کل: 0.3 – 1.0 mg/dL (5.1 – 17.1 μmol/L)
• محدوده طبیعی برای بیلی روبین مستقیم: 0.1 – 0.3 mg/dL (1.7 – 5.1 μmol/L)

تفسیر نتایج آزمایش بیلی روبین

تفسیر نتایج آزمایش بیلی روبین باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش بیلی روبین را در context تاریخچه پزشکی، علائم و نشانه های بالینی و سایر آزمایشات انجام شده، تفسیر خواهد کرد.

محدودیت های آزمایش بیلی روبین:

• سطوح بیلی روبین در خون می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی مانند:
  • برخی داروها
  • بارداری
  • کم آبی بدن
  • گرسنگی طولانی مدت

آزمایش بیلی روبین به تنهایی برای تشخیص بیماری کبد کافی نیست.

آزمایش GGT (گاما-گلوتامیل ترانسفراز)

آزمایش GGT (گاما-گلوتامیل ترانسفراز) سطح آنزیمی به نام گاما-گلوتامیل ترانسفراز (GGT) را در خون شما اندازه‌گیری می‌کند.

دلایل انجام آزمایش GGT:

• بررسی مشکوک به بیماری کبدی:
  • GGT یک نشانگر حساس برای آسیب کبدی است و افزایش سطح آن می‌تواند نشانه‌ای از:
    • هپاتیت (التهاب کبد)
    • سیروز کبدی
    • انسداد مجاری صفراوی
    • مصرف بیش از حد الکل
  • باشد.
• کمک به تشخیص افتراقی سایر بیماری‌ها:
  • افزایش سطح GGT می‌تواند در برخی از بیماری‌های غیرکبدی مانند:
    • بیماری‌های پانکراس
    • نارسایی احتقانی قلب
    • برخی از داروها
  • نیز رخ دهد.
• نظارت بر درمان:
  • در برخی موارد، پزشک ممکن است از آزمایش GGT برای
  • نظارت بر اثربخشی درمان در بیماران مبتلا به بیماری‌های کبدی
  • استفاده کند.

نحوه انجام آزمایش GGT:

آزمایش GGT با نمونه خون انجام می‌شود. نمونه خون معمولاً از ورید بازو گرفته می‌شود.

نتایج آزمایش GGT:

• بالا:
  • می‌تواند نشان‌دهنده‌ی آسیب کبدی،
  • بیماری‌های پانکراس،
  • نارسایی احتقانی قلب،
  • یا مصرف الکل باشد.
• طبیعی:
  • لزوما به معنای عدم وجود بیماری نیست.

تفسیر نتایج آزمایش GGT نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد.

پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• معاینات فیزیکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی
• سابقه مصرف الکل

در مورد علت افزایش GGT و لزوم انجام آزمایش‌های تکمیلی تصمیم‌گیری خواهد کرد.

آزمایش Amylase (آمیلاز)

آزمایش Amylase (آمیلاز) میزان آنزیمی به نام آمیلاز را در خون یا ادرار شما اندازه گیری می کند. آمیلاز به بدن در تجزیه کربوهیدرات ها (قندها) کمک می کند.

دلایل انجام آزمایش Amylase:

• کمک به تشخیص پانکراتیت (التهاب پانکراس): شایع ترین دلیل برای انجام آزمایش Amylase است. پانکراس غده ای است که آنزیم های گوارشی از جمله آمیلاز تولید می کند. هنگامی که پانکراس ملتهب می شود، ممکن است مقدار زیادی آمیلاز به خون یا ادرار نشت کند و منجر به افزایش سطح آن شود.
• کمک به تشخیص سایر بیماری های مرتبط با پانکراس: مانند کیست پانکراس، تومور پانکراس یا انسداد مجاری پانکراس.
• بررسی برخی از مشکلات غدد بزاقی: زیرا غدد بزاقی نیز آمیلاز تولید می کنند.

نحوه انجام آزمایش Amylase:

این آزمایش می تواند با نمونه خون یا ادرار انجام شود:

• نمونه خون: به طور معمول از ورید بازو گرفته می شود.
• نمونه ادرار: ممکن است نیاز به جمع آوری نمونه ادرار 24 ساعته باشد.

نتایج آزمایش Amylase:

• بالا:
  • می تواند نشان دهنده پانکراتیت، مشکلات غدد بزاقی، برخی از بیماری های دیگر یا مصرف برخی داروها باشد.
• طبیعی:
  • لزوماً به معنای عدم وجود بیماری زمینه ای نیست.

تفسیر نتایج آزمایش Amylase نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد. پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• معاینات فیزیکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی
• سابقه مصرف الکل

در مورد علت افزایش یا کاهش آمیلاز و لزوم انجام آزمایش‌های تکمیلی تصمیم‌گیری خواهد کرد.

آزمایش لیپاز (Lipase)

آزمایش لیپاز میزان آنزیمی به نام لیپاز را در خون شما اندازه‌گیری می‌کند. لیپاز به بدن در تجزیه چربی‌ها (تری‌گلیسریدها) کمک می‌کند.

دلایل انجام آزمایش لیپاز:

• بررسی مشکوک به پانکراتیت حاد (التهاب ناگهانی پانکراس): شایع‌ترین دلیل برای انجام آزمایش لیپاز است. پانکراس غده‌ای است که آنزیم‌های گوارشی از جمله لیپاز تولید می‌کند. هنگامی که پانکراس ملتهب می‌شود، ممکن است مقدار زیادی لیپاز به خون نشت کند و منجر به افزایش سطح آن شود.
• کمک به تشخیص سایر بیماری‌های مرتبط با پانکراس: مانند کیست پانکراس، تومور پانکراس یا انسداد مجاری پانکراس.
• کمک به افتراق پانکراتیت از سایر بیماری‌های با علائم مشابه: مانند آپاندیسیت، زخم معده یا سنگ کلیه.

نحوه انجام آزمایش لیپاز:

آزمایش لیپاز با نمونه خون انجام می‌شود. نمونه خون معمولاً از ورید بازو گرفته می‌شود.

نتایج آزمایش لیپاز:

• بالا:
  • می‌تواند نشان‌دهنده‌ی پانکراتیت حاد،
  • بیماری‌های دیگر پانکراس،
  • انسداد مجاری صفراوی،
  • مصرف الکل،
  • برخی داروها،
  • یا مشکلات کلیوی
  • باشد.
• طبیعی:
  • لزوماً به معنای عدم وجود بیماری زمینه ای نیست.

تفسیر نتایج آزمایش لیپاز نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد. پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• معاینات فیزیکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی
• سابقه مصرف الکل

در مورد علت افزایش یا کاهش لیپاز و لزوم انجام آزمایش‌های تکمیلی تصمیم‌گیری خواهد کرد.

آزمایش H. pylori IgG

آزمایش H. pylori IgG آنتی‌بادی‌های نوع G (IgG) علیه باکتری هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) را در خون شما اندازه‌گیری می‌کند.

دلایل انجام آزمایش H. pylori IgG:

• تشخیص عفونت باکتری pylori: این شایع‌ترین دلیل برای انجام این آزمایش است. باکتری H. pylori می‌تواند در معده زندگی کند و باعث التهاب و زخم شود.
• بررسی ریشه‌کنی (Eradication) باکتری pylori پس از درمان: این آزمایش برای بررسی موفقیت درمان و اطمینان از حذف باکتری پس از اتمام دوره آنتی‌بیوتیک‌ها انجام می‌شود.

نحوه انجام آزمایش H. pylori IgG:

آزمایش H. pylori IgG با نمونه خون انجام می‌شود. نمونه خون معمولاً از ورید بازو گرفته می‌شود.

نتایج آزمایش H. pylori IgG:

• مثبت: ممکن است نشان‌دهنده‌ی موارد زیر باشد: * عفونت فعلی با pylori * عفونت گذشته با H. pylori (آنتی‌بادی‌های IgG می‌توانند تا سال‌ها پس از از بین رفتن باکتری در خون باقی بمانند)
• منفی: ممکن است نشان‌دهنده‌ی موارد زیر باشد: * عدم وجود عفونت با pylori * عفونت خیلی زودهنگام که هنوز آنتی‌بادی تولید نشده است.

تفسیر نتایج آزمایش H. pylori IgG نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد. پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• معاینات فیزیکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی
• سابقه‌ی درمان برای pylori

در مورد وجود یا عدم وجود عفونت H. pylori و نیاز به انجام آزمایش‌های تکمیلی تصمیم‌گیری خواهد کرد.

ملاحظات:

• آزمایش pylori IgG به تنهایی برای تشخیص قطعی عفونت H. pylori کافی نیست.
• در صورت وجود علائمی مانند:
  • سوزش معده
  • درد معده
  • نفخ شکم
  • سوء هاضمه
  • کاهش اشتها
  • کاهش وزن ناخواسته به پزشک خود مراجعه کنید تا در مورد لزوم انجام این آزمایش و سایر آزمایش‌های تشخیصی تصمیم‌گیری شود.

آزمایش H. pylori IgA

آزمایش H. pylori IgA آنتی‌بادی‌های نوع IgA (ایمونوگلوبولین A) علیه باکتری هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) را در خون شما اندازه‌گیری می‌کند.

دلایل انجام آزمایش H. pylori IgA:

• همراه با تست pylori IgG برای تشخیص عفونت فعال با باکتری H. pylori استفاده می‌شود.
  • آنتی‌بادی‌های IgA زودتر از IgG در بدن ظاهر می‌شوند و برای تشخیص عفونت حاد مناسب‌تر هستند.
• کمک به ارزیابی شدت و طول مدت عفونت pylori:
  • سطح بالای IgA ممکن است نشان‌دهنده‌ی عفونت فعال و شدید باشد.
• کمک به پایش درمان در برخی موارد:
  • کاهش سطح IgA پس از درمان می‌تواند نشانه‌ی موفقیت‌آمیز بودن درمان باشد.

توجه داشته باشید که:

• آزمایش pylori IgA به تنهایی برای تشخیص عفونت کافی نیست و باید همراه با آزمایش H. pylori IgG و در نظر گرفتن علائم بیمار و سابقه‌ی پزشکی تفسیر شود.

نحوه انجام آزمایش H. pylori IgA:

آزمایش H. pylori IgA با نمونه خون انجام می‌شود. نمونه خون معمولاً از ورید بازو گرفته می‌شود.

نتایج آزمایش H. pylori IgA:

• مثبت: ممکن است نشان‌دهنده‌ی موارد زیر باشد: * عفونت فعال با pylori
• منفی: ممکن است نشان‌دهنده‌ی موارد زیر باشد: * عدم وجود عفونت pylori * عفونت خیلی زودهنگام که هنوز آنتی‌بادی IgA تولید نشده است. * عفونت مزمن که در آن سطح IgA کاهش یافته است.

تفسیر نتایج آزمایش H. pylori IgA نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد. پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• معاینات فیزیکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی
• سابقه‌ی درمان برای pylori

در مورد وجود یا عدم وجود عفونت H. pylori و نیاز به انجام آزمایش‌های تکمیلی تصمیم‌گیری خواهد کرد.

ملاحظات:

• آزمایش pylori IgA به تنهایی برای تشخیص قطعی عفونت H. pylori کافی نیست.
• در صورت وجود علائمی مانند:
  • سوزش معده
  • درد معده
  • نفخ شکم
  • سوء هاضمه
  • کاهش اشتها
  • کاهش وزن ناخواسته به پزشک خود مراجعه کنید تا در مورد لزوم انجام این آزمایش و سایر آزمایش‌های تشخیصی تصمیم‌گیری شود.

آزمایش OB

آزمایش OB (گروه آزمایش‌های پیش از بارداری) مجموعه‌ای از آزمایش‌های خون است که به طور معمول برای بررسی سلامت زنان باردار در اوایل بارداری انجام می‌شود. این آزمایش‌ها می‌توانند به شناسایی برخی از مشکلات بالقوه در دوران بارداری کمک کنند و به پزشک در ارائه مراقبت‌های بهداشتی مناسب برای مادر و جنین یاری رسانند.

دلایل انجام آزمایش OB:

• بررسی سلامت کلی مادر:
  • از جمله کم خونی، عفونت‌ها، و ایمنی در برابر برخی بیماری‌ها.
• تشخیص زودهنگام برخی از اختلالات مادرزادی:
  • مانند سندروم داون، تریزومی 18، و نقص لوله عصبی.
• ارزیابی خطر ابتلا به عوارض بارداری:
  • مانند پره‌اکلامپسی (فشار خون بالا) و دیابت بارداری.
• تعیین گروه خونی و Rh مادر:
  • برای پیشگیری از ناسازگاری Rh در جنین.

آزمایش‌های معمول در پنل OB ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• شمارش کامل خون (CBC): برای ارزیابی کم خونی و سایر اختلالات خونی.
• گروه خونی و Rh: برای شناسایی ناسازگاری Rh و تعیین نیاز به تزریق RhOGlobulin.
• آزمایش‌های غربالگری عفونت:
  • مانند سرخجه، اوریون، آبله مرغان، توکسوپلاسموز، سیفلیس، هپاتیت B، و HIV.
• آزمایش قند خون ناشتا:
  • برای غربالگری دیابت بارداری.
• آلفا فیتوپروتئین سرم (AFP):
  • یکی از مارکرهای غربالگری برای اختلالات لوله عصبی جنین.
• استرادیول و هورمون محرک فولیکول (FSH):
  • برای ارزیابی ذخیره تخمدانی.

انجام آزمایش OB برای همه زنان باردار توصیه می‌شود. پزشک ممکن است بر اساس سابقه پزشکی و عوامل خطر فردی، آزمایش‌های دیگری را نیز تجویز کند.

توجه داشته باشید که:

• آزمایش OB تنها یک ابزار غربالگری است و تشخیص قطعی برخی از مشکلات را تایید نمی کند.
• در صورت داشتن هر گونه سوال یا نگرانی در مورد آزمایش OB یا بارداری خود، با پزشک متخصص زنان و زایمان مشورت کنید.

آزمایش مدفوع (Stool Exam)

آزمایش مدفوع، که به اختصار S/E (Stool Examination) نیز نامیده می شود، مجموعه ای از آزمایش ها است که روی نمونه مدفوع انجام می شود تا به تشخیص برخی شرایط موثر بر دستگاه گوارش کمک کند.

آزمایش مدفوع برای چه مواردی انجام می شود؟

آزمایش مدفوع معمولاً برای بررسی علائم و نشانه های عفونت گوارشی انجام می شود، مانند:

• اسهال طولانی مدت (بیش از دو هفته)
• وجود خون یا مخاط در مدفوع
• درد شکم (گرفتگی)
• تهوع و استفراغ
• تب
• کاهش وزن بدون دلیل

این آزمایش همچنین ممکن است برای بررسی و پیگیری برخی از بیماری های دیگر مانند:

• بیماری التهابی روده (IBD)
• سندرم روده تحریک پذیر (IBS)
• کم خونی
• سوء جذب (مشکل در جذب مواد مغذی از غذا)

آزمایش مدفوع چه چیزی را بررسی می کند؟

آزمایش مدفوع می تواند موارد زیر را بررسی کند:

• وجود انگل ها و لارو (کرم های بالغ نشده) آنها: برخی از انگل ها مانند کرم های سوزنی، کرم قلابدار و کرم کدو می توانند در روده زندگی کنند و باعث ایجاد مشکلات گوارشی شوند.
• وجود گلبول های سفید خون: وجود گلبول های سفید خون در مدفوع می تواند نشان دهنده التهاب یا عفونت در دستگاه گوارش باشد.
• وجود خون مخفی: وجود خون در مدفوع با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نیست، اما می تواند با آزمایش مدفوع تشخیص داده شود. خون مخفی در مدفوع می تواند نشانه ای از زخم، التهاب یا تومور در دستگاه گوارش باشد.
• چربی ها: وجود چربی در مدفوع می تواند نشان دهنده سوء جذب چربی باشد.
• بررسی pH (اسیدیته یا قلیایی بودن) مدفوع: تغییر در pH مدفوع می تواند با برخی از مشکلات گوارشی همراه باشد.

آزمایش مدفوع چگونه انجام می شود؟

برای انجام آزمایش مدفوع، لازم است نمونه مدفوع در منزل جمع آوری شود. پزشک دستورالعمل های لازم برای جمع آوری و نگهداری نمونه را به شما ارائه خواهد کرد. به طور کلی، نمونه مدفوع باید در ظرف مخصوصی که توسط آزمایشگاه ارائه شده است، جمع آوری شود و در یخچال نگهداری شود تا به آزمایشگاه تحویل داده شود.

در آزمایشگاه، نمونه مدفوع تحت آزمایش های مختلفی قرار می گیرد، از جمله:

• بررسی میکروسکوپی: برای بررسی وجود انگل ها، گلبول های سفید خون، خون و سایر اجسام غیر طبیعی.
• آزمایش های شیمیایی: برای بررسی وجود خون مخفی، چربی و سایر مواد.

نتایج آزمایش مدفوع چه چیزی را نشان می دهند؟

نتایج آزمایش مدفوع ممکن است موارد زیر را نشان دهد:

• مثبت: این نتیجه نشان دهنده وجود باکتری ها، انگل ها، خون، یا سایر موارد غیر طبیعی در نمونه مدفوع است.
• منفی: این نتیجه نشان دهنده عدم وجود موارد غیر طبیعی در نمونه مدفوع است.

تفسیر نتایج آزمایش مدفوع

تفسیر نتایج آزمایش مدفوع باید توسط یک متخصص بهداشت و درمان انجام شود. متخصص بهداشت و درمان، نتایج آزمایش مدفوع را در context تاریخچه پزشکی، علائم و نشانه های بالینی و سایر آزمایشات انجام شده، تفسیر خواهد کرد.

بر اساس نتایج آزمایش، پزشک در صورت لزوم، اقدامات تشخیصی یا درمانی بعدی را برای شما تجویز خواهد کرد.

ملاحظات:

• آزمایش مدفوع به تنهایی ممکن است برای تشخیص قطعی برخی از بیماری ها کافی نباشد و انجام آزمایش های تکمیلی ممکن است نیاز باشد.
• مهم است که قبل از انجام آزمایش مدفوع، پزشک خود را در مورد هر گونه دارو یا مکملی که مصرف می کنید، مطلع سازید، زیرا برخی از داروها می توانند بر نتایج آزمایش تأثیر بگذارند.

آزمایش کشت مدفوع

آزمایش کشت مدفوع آزمایشی است که برای تشخیص باکتری های بیماری زا، ویروس ها یا سایر میکروارگانیسم های موجود در مدفوع استفاده می شود. این آزمایش اغلب برای بررسی علل اسهال، درد شکم، تب و سایر علائم گوارشی انجام می شود.

دلایل انجام آزمایش کشت مدفوع:

• تشخیص عفونت باکتریایی، ویروسی یا انگلی دستگاه گوارش:
  • این شایع ترین دلیل برای انجام آزمایش کشت مدفوع است.
  • برخی از باکتری های رایج که در این آزمایش شناسایی می شوند عبارتند از: سالمونلا، اشریشیاکلی (E. coli)، کمپیلوباکتر و کلستریدیوم دیفیسیل (C. Diff).
• کمک به انتخاب آنتی بیوتیک مناسب:
  • پس از شناسایی باکتری عامل عفونت، با انجام تست حساسیت آنتی بیوتیکی، می توان آنتی بیوتیک موثر برای درمان آن را انتخاب کرد.
• بررسی شیوع عفونت:
  • در مراکز بهداشتی و درمانی، برای بررسی شیوع عفونت های بیمارستانی، ممکن است از آزمایش کشت مدفوع استفاده شود.

نحوه انجام آزمایش کشت مدفوع:

1. جمع آوری نمونه:
   • پزشک دستورالعمل های لازم برای جمع آوری نمونه مدفوع در منزل را به شما ارائه می دهد.
   • معمولا نمونه در ظرف استریل مخصوص جمع آوری می شود.
2. ارسال نمونه به آزمایشگاه:
   • نمونه باید در اسرع وقت به آزمایشگاه ارسال شود تا از زنده ماندن باکتری ها و سایر میکروارگانیسم ها اطمینان حاصل شود.
3. کشت نمونه در محیط کشت:
   • در آزمایشگاه، نمونه مدفوع روی محیط کشت مخصوصی قرار داده می شود.
   • این محیط حاوی مواد مغذی است که به رشد باکتری ها و سایر میکروارگانیسم ها کمک می کند.
4. بررسی رشد میکروارگانیسم ها:
   • پس از گذشت چند روز، کارشناسان آزمایشگاه محیط کشت را بررسی می کنند تا ببینند آیا باکتری ها یا سایر میکروارگانیسم ها در آن رشد کرده اند.
5. شناسایی میکروارگانیسم ها:
   • در صورت رشد میکروارگانیسم، کارشناسان آزمایشگاه برای شناسایی نوع دقیق آن اقدامات لازم را انجام می دهند.

نتایج آزمایش کشت مدفوع:

• مثبت:
  • نشان دهنده وجود باکتری، ویروس یا سایر میکروارگانیسم ها در نمونه است.
  • نتیجه آزمایش معمولا نوع میکروارگانیسم شناسایی شده و حساسیت آن به آنتی بیوتیک های مختلف را نیز گزارش می کند.
• منفی:
  • لزوما به معنای عدم وجود عفونت نیست.
  • عوامل دیگری مانند بیماری های التهابی روده یا سندرم روده تحریک پذیر نیز می توانند باعث علائم مشابه شوند.

تفسیر نتایج آزمایش کشت مدفوع نیاز به بررسی پزشک متخصص دارد. پزشک با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل، از جمله:

• علائم بیمار
• سابقه پزشکی
• نتایج سایر آزمایش‌های تشخیصی

در مورد علت علائم و درمان مناسب تصمیم‌گیری خواهد کرد.

ملاحظات:

• برای اطمینان از صحت نتایج آزمایش، مهم است که دستورالعمل های پزشک را برای جمع آوری و ارسال نمونه به درستی رعایت کنید.
• در صورت داشتن هر گونه سوال یا نگرانی در مورد آزمایش کشت مدفوع یا علائم گوارشی خود، با پزشک خود مشورت کنید.